Gezinstherapie
Gezinstherapie kan worden onderverdeeld in algemene categorieën van ouders, broers en zussen, kinderen en volwassenen. De eerste ingang tot gezinstherapie door psychologen is de beoordeling die beschrijft hoe elk individu zich verhoudt tot de ander, vooral wat betreft macht en erkenning als er problemen zijn in de communicatie. Dat omvat ook elk lid in verband met de ziekte. De tweede stap in het proces is het inventariseren van de coping-methoden van de gezinnen en nagaan hoe de gezinsleden daarmee zijn omgegaan en welke methodes zijn voorgeschreven. De derde stap is het onderzoeken van de relatie van alle gezinsleden en het bepalen van de hechtingspatronen.
Binnen het gezin heeft ieder van hen een rol en een verantwoordelijkheid om de andere leden te helpen. Nu is het doel natuurlijk ervoor te zorgen dat alle gezinsleden familie van elkaar zijn, elkaar liefhebben en voor ieder van hen zorgen.
Er zijn drie aspecten aan gezinstherapie: de eerste is ervoor te zorgen dat de behoeften van elk gezinslid worden erkend en dat er rekening mee wordt gehouden, en dat ze allemaal worden opgenomen in de zorg voor elk gezinslid. De laatste stap van gezinstherapie is te begrijpen hoe familiesystemen werken en hoe relaties in elkaar steken en de rollen die individuen, (volwassene en kind) hebben binnen het systeem.
Elk gezinslid moet zijn eigen behoeften en rechten hebben binnen een gezinssysteem om dingen te laten werken.
Adolescenten worden geholpen met gezinstherapie om hen te doen inzien dat zij voor hun gezin moeten zorgen. Ouders en broers en zussen helpen elkaar. Tijdens de behandeling moeten broers en zussen misschien leren nader tot elkaar te komen. Nu vraagt u zich waarschijnlijk af hoe dit mogelijk is. Natuurlijk vereist het veel genegenheid, liefde en respect. Maar het vereist ook dat de leden een systeem ontwikkelen om over alles te communiceren. Dat houdt probleemoplossing in.
De familieleden moeten uitzoeken wat zij gemeen hebben en vervolgens moeten zij ontdekken wat zij niet hebben. Dit zal een uitdaging zijn. Als gezinstherapeut zou ik met de ouders en de adolescent praten, (tieners zijn moeilijker om mee te werken) zodat zij de behoeften van de adolescent kunnen begrijpen. Er kunnen kleine problemen in het gezin zijn. Als dat zo is heb je misschien geen gezinstherapie nodig. Maar als het een groot probleem is, heb je misschien gezinstherapie nodig, maar de adolescent moet er helemaal niet bij betrokken worden. Ze moeten dit zelf uitzoeken.
Door in therapie te gaan, geeft de tiener niet op, door te zeggen dat dit niet gaat werken. Het doel van gezinstherapie is om de tiener zich begrepen te laten voelen. Therapeuten moeten begrijpen dat de omgeving waarin het kind opgroeit verandert. Ze moeten begrijpen dat naarmate die omgeving verandert, ook de behoeften van het kind veranderen. Geleidelijk aan kan de tiener begrijpen dat zij doelen hebben. Ze hoeven met niemand ruzie te maken of het oneens te zijn, ze spelen gewoon elkaars spelletjes. Misschien willen ze allebei het speelgoed redden dat van een van de andere kinderen is, of willen ze beide uiteinden van het speelgoed voor zichzelf hebben. Antisociaal gedrag kan al in een vroeg stadium van gezinstherapie worden opgelost. Je tieners worden erg beïnvloed door hun familie.
Andere problemen zijn de aanpassingsgevoelens van uw kind en een gekwetst liefdesbelang van een tiener als er een seksueel roofdier is. Dit zijn problemen die moeten worden opgelost in een gezinstherapie. Problemen in de buurt worden ook opgelost in gezinstherapie. Ik heb tieners in gezinstherapie zien redetwisten met of zelfs terugduwen tegen het gezag. Ze hebben het recht om hun eigen gevoelens te laten gelden. In feite hebben ze rechten. Een recht om beslissingen te nemen over hoe ze zullen leven. In feite, als ze jong zijn moeten ze erop kunnen vertrouwen dat de regels die ze maken hun beslissingen zijn. Het recht om een beslissing te nemen en die beslissing kan in het gezin liggen, waar iedereen een grens heeft wat betreft de macht van zijn kind en u hem nog steeds kunt begeleiden. Er is ook een normaal deel in het gezin waar tieners ruzie maken en ouders het niet eens kunnen worden. Zijn we een maatschappij aan het worden en wint één van ons een klam? Van tieners verwachten dat ze het met alles en iedereen eens zijn is normaal en het moet door gezinstherapie worden tegengehouden. Wanneer ouders en tieners het niet eens kunnen worden over alles en nog wat is een professional in gezinstherapie nodig.
In de meeste gevallen van gezinsproblemen kunnen de ouders, als zij met elkaar kunnen communiceren en begrijpen wat het kind wil, er wel uitkomen.
In veel gevallen is het middel om te communiceren de afwezigheid van het kind. Wat ik daarmee bedoel is dat het kind niet aanwezig is in het gezin. Met andere woorden, het is gemakkelijker voor de ouders om te communiceren als ze niet allemaal aanwezig zijn. Ze kunnen dat doen door weg te gaan en naar een andere locatie te gaan. Waar iedereen zijn boodschap kan overbrengen als ik niet aanwezig ben.
Maar dit is niet altijd nodig. Als een ouder een uiting van woede heeft en het kind zei dat hij of zij het niet aankon. Dit kan gecommuniceerd worden. Maar als ze niet kunnen communiceren zal dit doorgaan, vooral als een kindFine- toreare één kans geeft om verhaal te halen, of gewoon wegloopt.
lees meer: